Hayatın Unuttuğumuz Rengi: Oyun

Çocukken sabahtan akşama kadar sokakta oyun oynardık. Güneşin gün boyu yer değiştirmesi, gölgelerin uzayıp kısalması, oyunun akışını belirleyen sessiz bir saate dönüşürdü. Sokağın köşesinde duran bir taş, çitlerin arasından sarkmış ince bir sarmaşık, yoldan geçen kedinin gölgesi bile oyuna dâhildi. Elimize geçen her şey, aklımızdan geçen her fikir, sanki hayal gücümüzün köklerine su taşıyan bir kaynaktı.

Saklambaçta kalbimizin çarpışı, bulunma korkusuyla özgürlük duygusunun birbirine karıştığı o an; yakar top oynarken bütün bedenimizin sanki dünyanın ritmiyle bir olduğu hareketler; istop oynarken renklerin ve isimlerin canlılığı; ip atlarken dünyanın da bizimle birlikte zıpladığına inandığımız o büyülü yanılgı… Hepsi, çocukluğun tarifsiz gerçekliğinin parçalarıydı.

Sonra büyüdük. Defterler, dersler, iş, sorumluluklar… Oyunlar sessizce çekildi hayatımızdan. Ama aslında kaybolmadılar; sadece biçim değiştirdiler. Şema terapinin dilinde “kendiliğindenlik ve oyun ihtiyacı” çocukluğa ait geçici bir heves değil, insanın ömrü boyunca taşıdığı bir açlık.Yetişkin olduğumuzda da bedenimiz, zihnimiz ve ruhumuz bu canlılığa, bu meraka ihtiyaç duyar.

Saklambaçta hissettiğimiz heyecanı, bugün denizin kıyısında oturup gökyüzüne dalarken bulabiliriz. İstop oyunundaki renklerin coşkusunu, bir ormanda yürürken yaprakların tonlarını seyrederken yeniden duyabiliriz. Çocukken ip atlarken dünyanın da ayağımızla birlikte zıpladığına inandığımız an, belki de bugün bir şarkının ritmine kendimizi kaptırırken geri gelir.

Ama eğer bu ihtiyacı ihmal edersek, şema terapinin uyardığı gibi, hayat yalnızca görevlerin, sorumlulukların kurak bir “yetişkinlik” toprağına dönüşür. Oysa merakla yeni bir kitabı karıştırdığımızda, bir dostla kahkahanın kıvrımlarına kapıldığımızda, ya da sadece gökyüzünü seyrederken zamanın akışını unuttuğumuzda, oyun yeniden hayatın içine sızar.